Piyano, Evgeny Grinko, Franz Kafka ve Efekan

Klasik müzik aristokrasiyle ilişkilendirilmiştir yıllarca yıllarca yıllarca tarihle aram iyi olmadı hiç o yüzden bilmem ne kadar sürdüğünü bu yanılsamanın, kelimeleri sevdim ben, sesleri, çizgileri ve renkleri. Oysaki tarih boyunca sanatçılar aç dolaşmıştı ve o sanatçılardı müziğe, resme, heykele can veren nasıl oldu bu ezgiler aristokratların oldu?

İşte bu aynı zamanda aristokrasiden çok uzak bu adamla bir akşam saati arkadaşımdan aldığım bir maille tanıştım yapabilecek olsaydım zaten yapardım değil mi diyordu arkadaşım ve adam içime dokunan tuşlara dokunuyordu. Defalarca defalarca dinledim. Adam üzerinde kapüşonlu ceketi, kulağının arkasında sigarası pek de mütevazı ve sade piyanosunun başına oturuyor, sigarasını ağzına götürüp cebinden çıkardığı kibriti ateşliyordu. Yanan odunun ve fosforun kokusunu ciğerlerime çekiyor doğan güneşin ışıklarından kamaşan gözlerimi kapatarak serin bir sabahta içim ürpererek çalan valse kaptırıyordum kendimi. Açık yemyeşil arazide gün doğarken piyano ve akordiyonun valsine tanıklık ediyordum.

Kafka’yı çok sevdim ben farkındalığını ve farkındalığının verdiği çaresizliğini ve hüznünü. Kafka kitaplarındaki karakterlerin tarif edilmeyen ama insanın gözünde canlanan hep Franz Kafka’nın tam da kendisine benzeyen siması, Evgeny Grinko’da  Kafka’ya benziyordu kemikli burnu, ince parmakları, mahcup gülümsemesi ile. Tam da dört yaşındaki kocaman yürekli küçük erkeğimin ilk piyanosuyla buluştuğu bu günlerde.

Beni Evgeny ile buluşturan pekçokşeyindeftercisi iyiki varsın.