Ufaktan başladım 🙂
Kızımla tanışın kendisi bizim evde yeni pazartesi katıldı aramıza ve tam bir kazulet , benden iki beden büyük ve başı olmamasına rağmen omuzlarına bile tam yetişemiyorum ama olsun evlat evlattır kirpi bile yavrusunu pamuğum diye severmiş 🙂
Filiz‘ i tanıyanlar bilir örgü ile ilginç ve güzel tasarımlara imza atar, dönem kostümlerini çok başarılı bulurum ve ayrıca yine tasarımcıların güzel tasarımlarını paylaşır bizimle ki en son paylaşımlarından birinde hayranı olduğum Pavlovoposad şallarıda vardı ki Filiz’de meğerse çok severmiş onları. Bende onun için kendi Pavlovoposad şalımı paylaşmak istedim ki bizim oralarda saçaklı denirdi bu şallara, el boyaması bu şalı çok sevmekle birlikte her renginden edinmek istiyorum.
Bu eşarp hakkında sadece adına Erbi denildiğini biliyorum ve ebru dan geliyor bu isim, ipek bir dokuma ve el boyaması yalnız öyle hassas ki su değerse bütün renkleri akacağı için topu topu birkaç kez boynuma bağlayabildiğim bir eşini daha bulamadığım en az 30- 40 yılı olan bir parça. Hakkında bir şeyler bilen varsa ve paylaşırsa çok sevinirim.
Son olarak ta bu gün çektiğim bir fotoğraf ipek bir kumaşa boyamak isterdim bu deseni.
Dün biz bir hayal kurduk, kibrit kutusu kadar bir evle ilgili. Garip bir şekilde daha inşaatken hoşuma giden ama içine hep çok sevgiyle bahsettiğim ama ne işe yaradığını hala çözemediğim ne iş olsa yapan yemek masam, konsolum ve daha nicelerinin sığamayacağı. Yatağımın ayak ucunun kapının açılmasına lütfen izin vereceği ama balkonunun ucundan denizi gören ve her şeye rağmen bizim diyebileceğimiz bir ev hayali.
Hayaller iyi gelir ya insana doğruldum yataktan küçük bir şey yaptım.
Dışarıda çılgın bir yağmur var hani şu siyah beyaz Türk filmlerinde hortumla tutulan ancak bazen bir kovaylada arada serpiliyormuş gibi yağan yağmurlar vardır ya işte onları unutun daha fenası yattığım yerden başımı çevirip camlı balkon kapısından dışarıyı izliyorum ve suyla dolan balkonumu ve balkonuma düşen kocaman dolu tanelerini.
Fotoğraf makineleri insan gözünün gördüğünü yansıtmaktan ne kadar uzak, bilirsiniz beni sık sık fotoğrafçımın (çok sevgili kocam) diktiklerimi üzerimde fotoğraflarken yaptığı kaprislerden bahsederim ve bende sık sık çektiği fotoğraflarda istediğim kaliteyi yakalayamadığı konusunda başının etini yerim ki bundan size bahsetmem edepsizliğimi anlamayın diye 😀 İşte benim tüm bu dır dırlarımdan sıkılmış olan kocam bu güzellikle bir sürpriz yaptı ama ben hemen bir kaç alınacak daha sıraladım benden kurtulmak için bir tripod ve kendi kendime çekim yapabilmem için bir kumanda. benden kurtulma fikri hoşuna gitti ve “tamam” dedi “biraz bekle alacağım onuda” 🙂 Bataryasının dolması için sabırsızlıkla bekliyorum sonrasında bolca hayal kırıklığına uğrayacağım kesin ilk zamanlar becerememekten mütevellit ama kursa bile başlıyorum yakında.
Dün akşam acaba yerimden bir süre kalksam nasıl olur dedim hani çok sıkıldım ya elime bir iki küçük keçe parça aldım ııh daha vakit var.
Geçen hafta portakal ve limonların kabuğundan kıvırıp koymuştum bunları balkona bu gün baktım hala kurumamışlar ve bu hariç hepsi küflenmiş, dekorasyonda kullanılabileceği gibi bulaşık makinesindede koku giderici olarak harika bu kabuklar.
Bu aralar ben; bir miktar daha ilerlemiş bir bel fıtığı, sol bacakta duyu ve hareket kaybı, sağ taraf siyatik sinirde bası ile uğraşıyorum. 10 gün yatak istirahati sonrası tekrar kontrole gideceğim, en çok el işinden uzak olmak canımı sıkıyor sanırım çünkü 24 saat evde olma lüksüne sahibim ancak bu süreyi yatakta geçiriyorum. Oysa ki zaman benim için öğle değerli ki. Daha kötüsünden sakladığı içinse Allah’a şükrediyorum.
Bu postu girmemin asıl nedeni ise MR’ımın çekildiği süre boyunca kapıdan hiç ayrılmayan sürekli kapıyı tekmeleyerek “anne” diye içeriye seslenen bebeğimin fotoğrafını sizlerle paylaşmak istemem. Çekim esnasında bana yardımcı olan hemşire çekim odasının camından beni izleyebileceğini söylesede kapıdan ayıramamış Efekan’ı. Çekimden sonra hemşireyle birlikte başı önünde odaya girişine Hemşire “anneni çok mu seviyorsun?” dediğinde mahcupca yine başını kaldırmadan “hı hı” deyişine yürek dayanmaz. Aşkımızın hep devam etmesi ve ilerde büyüdüğünde onu bir başka kadınla paylaşmam gerektiğinde akıl ve ruh sağlığımın sağlam kalmasını diliyorum Allah’tan 😀
Omurlar şu fermuarın dişleri gibi dizi dizi dişlerden biri bozulduğunda fermuarı değiştirebilmek ne büyük bir lüks, günlerdir ağrılar içinde yatmama neden omurları değiştiremeyince fark ediyor insan…
Kadın ne çok sevdim seni. Acıyı yaşayışın, yansıtışın nasıl edebi ve destansı. Ağrının hayat bulduğu kadın sevdim seni.
Esin kaynağı.
Nasılda kolaymış, hemde nasıl. Sadece düz dikiş ayağını çıkarıp düğme dikme ayağını takıp, desen düğmesinden zigzag dikişi seçip, düğmeyi yerleştirirken iğneyi şöyle bir hareket ettirip düğmenin deliğine giriyor mu diye kontrol etmek yeterli sonra basıyorsunuz pedale ve saniyesinde düğmeler dikiliyor. Evdeki tüm gömlekler meydan okuyorum size dökün şimdi düğmelerinizi.
Yapmak öylesine kolay ama nasıl sıcacık 🙂
Aslında bir haftadır evden uzaktaydım ve bu süre zarfında benim önceden hazırlayarak zamanladığım yazılar yayına girdi yokluğumu hissetmemeniz için, insan ne çok önemsiyor kendini görüyorsunuz sizleri benden mahrum etmeme isteği ne büyük bir kibir 🙂
Bu süre zarfında her küçük yerleşim biriminden büyük şehre giden insan psikolojisiyle alışverişe koştum ilk fırsatta. Çok anlamsız bir şekilde Gratis’ten kendime benim için koooocaman olan bir makyaj paleti aldım ki belkide hiç kullanamayacak olsam da anlamsız şekilde mutlu etti beni.
Ve kumaşlar ah o kumaşlar. Adında ucuz kelimesi geçsede artık ucuz olmaktan çok çok uzaklaşmış kumaşçıdan bir kaç kumaş aldım. İçlerinden üçünün fotoğrafını sizinle paylaşmak istedim diğerlerini diktikçe paylaşırım artık, özlemişim sizleri 🙂
ornitorenk handmade 