Orada Kimse Var mı?

Özellikle son bir yıldır ne zaman bir şeyler yazıyım diye klavyeyi önüme çeksem yok diyorum şimdi doğru olmaz, acımız var.

Bir şekilde öteliyorum, şu önümde açık duran taslak sayfa bile aylardır bekliyor.

Kendi özel hayatımda yaşadığım küçük sevinçler ayıp geliyor, hayattan zevk almak yasak geliyor, yazamadığım onca gezi, buluşma, proje hep bu hislerden dolayı bekliyor.

İnsan canı bu kadar yanınca zaman durdu zannediyor ya blog akış listeme bakıyorum bambaşka memleketlerde insanların derdi kırlentlerinin rengi gri mi olmalı ultramarin mi?

Çeşit çeşit milletten blog takip ediyorum insanların bloglarında bizimkiler gibi ne yas yazısı ne politik paylaşım. İhtiyaçları yok çünkü, okulda yılarca çeşit çeşit derste gördüğümüz Maslow’un İhtiyaçlar Hiyerarşisinin en üst basamağına ulaşmışlar kendilerini gerçekleştiriyorlar biz ise henüz en alt basamaktaki fizyolojik ihtiyaçlar ve güvenlik arasında gidip geliyoruz. Ondan herhâlde.

Neyse.

Sosyal medyanın inanışları ve kuralları umurumda değil.

Siyah kurdele paylaşmamış ya da ekranı karartmamış bir insan yaşananlara duyarsızdır, üzülmemiştir demek değil benim için.

Profil fotoğrafı kara diye benden daha fazla acı çekiyor değil kimse.

Evladını kaybetmiş bir ananın hissettiklerini hayal bile edemeyiz ve benim yüreğim hayal etmek istemiyor bu acıyı. Bu ülke nedensiz yere sürekli evlatlarını kaybediyor ve ben çıldırmamak için uğraş veriyorum.

Birileri vay be ne kadar duyarlı desin diye çektiğim acının mesajını paylaşamam, başka birileri de vay be neler oluyor umrunda değil demesin diye paylaşımlarımı şekillendiremem.

Mahalle yanarken saç taramıyorum, mahallenin yanmasına karşıyım, mahalle hepimizin ve ben birlikte oyun oynadığım ya da kapıyı çalıp abla bi su versene top oynarken çok susadık diyen çocukların ölmesine karşıyım, aynı zamanda mahallenin karartılmasına da karşıyım.

Ben bundan sonra blog yazacağım.

Blogumda bir yıl öncenin meseleleri ile karşılaşabilirsiniz şaşırmayın ya da şaşırın bu ne diyor allasen diyin.

Ben buradayım.

Orada kimse var mı?

Çocuk Oyuncağı

Kocakişisiyle gidiyorduk, reçetemde yazan ilaçları almalıydık zira ağrılarım dayanılmaz olmuştu yengeçvari yürüyüşüm ise iyi ki estetik kaygılarım yok diye düşünmeme neden oluyordu içten içe. Hareket yeteneğim %30 a kadar düşünce adım aralığım o kadar kısalmıştı ki Kocakişisine yetişmek için daha bir seyirtiyordum ve dışarıdan bu kim bilir hangi kara canlısının kur dansının figürlerine benziyordu bu halim.

Birden genelde çevre esnafın çöp toplama noktası gibi kullandığı bir ağaç dibinde rastladım onlara durdum, Kocakişisinide durdurdum, baksana dedim ne atmışlar. Anlam veremedim neden attıklarına bir süre baktım kaldım sonra birden aklıma geldi alsakya bunları. Evet evet atılmış her hangi bir şeyi alabilirim ben, eskiden olsa kendim düşürsem almaz ne saçma bir egoya sahiptim. Burada zaten bizimde uyguladığımız bir yöntem bu işine yaramayan şeyi çöp kutusunun yanına koy içine değil yanına böylece işine yarayabilecek biri alır. Evet aldım hemen onları nasıl bir sevinçle coşkuyla elimizde sarkan kollar bacaklar yürüyorduk eczaneye doğru.

Çocuklar yapıyordu onları çocuklar oynasın diye kim bilir kaç metrekarelik karanlık nemli kokuşmuş yerlerde Efekan kadar çocuklar yapıyordu Uzak Uzak Memleketlerde çocuklar oynasın diye oynamıyordu çocuklar. Ve çocukların yaptığı bu oyuncaklar sadece bir ipi koptu diye atılabiliyordu, emek bunca ucuzdu çünkü çocuk yapılabiliyordu nasılsa üçer beşer, kolaydı yapımı ve ucuzdu iş güçleri.

Üretimin emek yoğun biçimde gerçekleştiği sektörlerde kayıt dışı istihdam ve fason üretimin parça başı emek karşılığı ücret biçiminde gerçekleşmesi ile bir bütündür. Bunda çalışabilecek çağda olan nüfus yerine çocuk işçi kullanımı, iş gücü maliyetlerinin en düşük seviyeye indirilmesinin bir aracısıdır. Bunlarla beraber ekonomik anlamda elde edilmesi beklenen karın çoğaltılması için sektörün esnek iç gücü talebi göstermesi de çalışamayacak yaştaki nüfusun iş gücü olarak kullanılması tercihini tetiklemektedir.

Diyordu kaynaklar.

O zaman olabilir miydi Efekan kadar çocuklar bizim ipi koptu diye atabileceğimiz bu oyuncakları yapabilir miydi hiç oynamadan?

Çocuklar, sarı benizli, şiş karınlı, başları tıraşlı çocuklar.

Sağlam bir ip aldım elime bir bacaktan diğer bacağa geçirip uçlarını düğümledim ve işte bu kadardı yapılması gereken.

Oturuyor şimdilik baş köşede küçük kardeşi de tamir edilecek bu gün yarın, emin ellerdeyim merak etmeyin diye el salıyor size Pinocchio, bir de vazgeçmiş yalandan dolandan haberiniz olsun diyor.

 

Haftanın Instagram Anları 18

Daha fazla fotoğraf görmek ve instagramda beni takip etmek isterseniz goncaceylandikici kullanıcı adı ile beni izleyebilirsiniz, bakalım bu hafta neler paylaşmışım.

hasta çocuğa sürpriz hazırlığı, en sevdiği kitaptaki gazoz kapağı koleksiyonunu yapma #shauntan #kayıpşey

aydınlık bir güne doğmak için batsın güneş

umut olsun, gün aydın olsun

çocukların gülen yüzü ve güneş ve deniz iyi ki var

…

ben söyliyim bak bunun gözü göz değil

birlikte kahve içmek için ille yanyana mı olmak gerekli? dedi bir arkadaşım

silüetini sevdiğim çocuk

Haftanın Instagram Anları 14

İnstagramda beni takip etmek ve daha çok fotoğrafımı görmek isterseniz goncaceylandikici kullanıcı adı ile bana ulaşabilirsiniz. Bakalım bu hafta neler paylaşmışım.

Akşamlar güzeldir helede kahve ve zevkli bir iş eşlik ediyorsa akşama.

BİM kendini aşmış olabilir mi?

Bir günün güzel olması için başka neye ihtiyaç var ki?

Arkadaşlarla kurulsun bütün sofralar, paylaşılsın her şey.

Rock forever.

Arpa çiçekleri.

Kuşak farkı yaşanmaz mı bir ağaç gövdesinde?

Aynı dalda tomurcukta meyvede.

Bir şey deniyorum ki ben.

En sevdiğim çiçekler, Likya’nın taşları, zeytin ağaçları ve gökyüzü. Yaşasın öğle araları.

Haftanın Instagram Anları 13

İnstagramda beni takip etmek ve daha çok fotoğrafımı görmek isterseniz goncaceylandikici kullanıcı adı ile bana ulaşabilirsiniz.

İşim gereği yılın iki dönemi ciddi denetimler geçiriyorum bu denetimler genellikle Aralık ve Haziran aylarında olmakla birlikte birkaç ay gecikti gecikme yaşandıkça gerginlik arttı, işler katlandı ve nihayet bu hafta her şey oldu ve bitti. O yüzdendir ki bir kaç haftadır paylaşımlarım sınırlıydı, şunun şurasında Haziran’a yine pek bir şey kalmasada yinede daha ferah olacağım ve daha çok şey yapma ve paylaşma imkanı bulacağım inşallah, bakalım bu hafta neler paylaşmışım.

Bir denetimin anatomisi adlı çalışmam. Aslında bunlar gibi sekiz klasör daha vardı incelenen.

Ve tabiki bir denetim sonrasının anatomisi. Üzerimden tır geçmiş gibiydi parmağımı dahi kıpırdatacak halim kalmadı yani o derece.

Benim bir yılbaşı çiçeğim var ama sahibi gibi o da yılbaşının martla birlikte bahar ile başladığını düşünüyor olsa gerek her yıl mart ayında açar, ve açmaya başladı.

Akşamlar güzeldir.

Kırmızı.

Pazarın en sevdiğim sergisi ve yaşasın pazar.

Günün ganimeti şimşir eysiran ve iğne.

Güzel bir hafta sonunuz olsun.

Tasarımınızı Nasıl İstersiniz

Resimle alakası olmasada nikah şekerinden söktüğü kelebeği yakasına tutturup tasarım kelimesini fütursuzca kullanmaya tilt olduğum itirafımdır.

Haftanın Instagram Anları 10

İşte bu haftanın Instagram fotoğrafları, Instagramdan beni izlemek için goncaceylandikici kullanıcı adım.
Ters ışıkta Aziziye Camii.

Yolun her türlüsü güzel.

Kapılar beni kendine çeken.

Ve şehrin arka sokaklarında gizlenmiş masal evler.

Bu seyahatin en güzel yanı kayinvalidemden ganimetler.

Ve seyahatlerin vazgeçilmezi tahta bavul.

Şehrin apartmanlarının hüzünlü merdiven boşlukları.

Durum Raporu IX

Bir şeyi öyle çok istersiniz ki duanız olur farketmeden sonrada duanız kabul olur. Ben bu güne kadar ne istediysem oldu hiç bir zaman zengin olmak istemedim mesela isteseydim gerçekten ve içimden gelerek kim bilir 😉 Kimilerine göre çok basit şeylerdi istediklerim ve hatta kimileri için dua hatlarını meşgul etme al şunu çekil aradan şeylerdi.
Bazı şeyleri istemek dilemek dua etmek ise ayıp geldi, şifa istedim mesela arada ama ağrılarım geçsini istemek hakkım değilmiş gibi ağrılar imtihanımmış gibi geldi. Kimilerine göre hastalıklı bir düşünce yapısı olabilir belki bu nihayetinde olumlamalara inanan yapıda bir insan için benim bu düşünce halim anlaşılmaz olabilir mevzu bahis bu değil zaten.
Ben bu kez Efekan’dan onbeş gün ayrı kalmak istemedim hemde nasıl istemedim bir yandan bir sürü hazırlık yaptım fizik tedavi için Ankara’da hastaneye yatacağım diye hem için için istemedim bu durumu ama hastaneye yatmamayı seçemezdimde peki ne oldu türlü türlü aksilikler falan derken benim yatacağım tarihte yatacağım odaya başkası yattı, daha doğrusu yatmış.  Beklenen yatış tarihi gelip çatınca ve hala ben hastaneden telefon almayınca kliniği aradığımda öğrendim ki benim Ağustos ayında yazıldığım yatış sırasına bir şekilde bir başkası alındı yatırıldı.  Önce kızdım ve öfkelendim itiraf ediyorum ama sonra akışına bırakmaya karar verdim duam kabul olmuştu aslında Efekan’la ayrılmıyorduk işte, yıllık izne ayrılıp Efekan ve Kocakişisiyle Konya’ya geldim. İlk plana göre ben Ankara’da olacaktım onlar Konya’da küçük bir sapma oldu olsun du. Sonra tedavi için diğer bir seçenek olan ayaktan tedaviyi araştıralım dedik ve anne ninja ve yavru ninja biraradayız ben bu gün gidip tedavinin ilk seansını alıp Kırpığımın yanına döndüm şimdi şifa istiyorum sizde benim için şifa istermisiniz?

Haftanın Instagram Anları 8

İnstagramda beni takip etmek ve daha çok fotoğrafımı görmek isterseniz goncaceylandikici kullanıcı adı ile bana ulaşabilirsiniz, bakalım bu hafta neler paylaşmışım.

Kaş pazarı güzelliği ile adından söz ettirir, kasaba pazarlarının çoğundan bir farkı var mıdır bilmem ama içinde antik mezar barındıranı sanırım yoktur.

Pazardan renkler.

Bence patikle mutluluk arasında kesin bir bağ var.

Güneş batarken sevdiklerinle onu izleyebilecek huzura sahip olmak gibisi yok sanırım, yoksa güneş binlerce yıldır hep batıyor. Ve Efekan’dan küçük bir bilgi güneş aslında batmıyor hep aynı yerde dünya dönüyor ;).

Ekmek, şarap, sen ve ben. Dostlarla oturulan bir sofra gibisi var mı?

Ve yine sabahında buluşup yapılan piknik gibisi.

Küçük keşif gezilerimizden birinde topladığım camdan hazinem.

Ve gerçek hazinem.

İşte bunlar hep teknoloji.

Eskilerin zarafeti yok işte hiç bir şeyde.

Kahve candır.

Küçük nefes alma molalarımdan biri. Önümüzdeki günlerde bu anları çok özleyeceğim.

Güneşin batışı hep bir şölen.

Ve her köşede bir sürpriz.

Haftanın Instagram Anları 7

Bakalım bu hafta neler yapmışım;

Anne elinden çıkma fıstıklı gevrekli çikolata barları yaptım.

Küçük adamla ara sokaklarda keşfe çıktım

Dikiş dergilerimi döküp önüme kahvemide alıp camdan odaya sızan güneş ışığı ile keyiflenerek modeller seçtim.

Kısacık bekleme anlarınının bile keyfini çıkardım.

Bu küçük adamın sinirlenince çok yakışıklı olduğu fikrine vardım.

Öğle arası nefes alma molalarına devam, nergisler sahneden yavaşça çekilip yerini anemonlara bıraktı.

Finger bisküvinin tadı hiç bir zaman değişmeyecek sanırım diye düşündüm.

Güneşler batırdım, keyfe daldım.

Minik minik renkli renkli işlerle uğraştım.

Annemin hazinesini ortaya döktüm.

Hazinenin şifrelerini çözmek içinde kayınvalidemin genç kızlığında tuttuğu defterinden yararlandım.